از دغدغه‌هام

وقتی موقع پیاده‌شدن می‌شه و از جام بلند می‌شم یواشکی نگا می‌کنم ببینم کسی می‌شینه جام یا نه؟ اگه بشینه ته دلم خوشحال می‌شم. اصلن وقتی نشستم و موقع پیاده‌شدن می‌رسه انگار که خیلی راضی باشم اینجوریه. چون بعدِ من آدما می‌شینن. من آدم خوبی‌ام؟ خوبم مگه نه؟
البته وقتی نشستم خوشم نمی‌آد بلند شم تا کسی به جام بشینه، نمیدونم این کار یا یه جوری لوث شده دیگه، یا شاید به خاطر اینه که خودم همیشه خسته‌تر از همه‌ام. در کل خوشم نمیاد بلند شم تا کسی به‌جام بشینه، مگه اینکه زن باشه؛ خوب آخه زشته میدونین که، آدم خوبه فکر کنه طرف خواهرمادر خودشه. بعدش هی با خودم کلنجار می‌رم که من چجور آدمی‌ام. من آدم متوسط روبه خودخواهی‌ام درسته؟